1980’lerde, ünlü bir algı yönetimi uzmanı olan dr. richard lowell, büyük bir şirketin toplantısında kritik bir sunum yapacaktı. ancak şirket yönetimi, ona pek güvenmiyordu ve sunumun sonunda bütçe onayı alması neredeyse imkânsız görünüyordu. dr. lowell, bu zor durumda klasik yöntemlerden uzak bir stratejiye başvurdu: kırmızı bavul tekniği.

sunum sabahı, toplantı salonuna elinde parlak kırmızı bir bavulla girdi. içerideki herkes, bu bavulu fark etti ve gözleri onun üzerinde toplandı. dr. lowell sunumuna başladı, ancak kimse söylediklerine odaklanamıyordu; herkes, kırmızı bavulda ne olduğunu merak ediyordu. yönetim kurulu üyeleri, bavulun neyi simgelediğini ve içinden ne çıkacağını düşünürken, dr. lowell’ın anlattığı projeye dair bir algı oluşmaya başladı: beklenmedik, ilginç ve merak uyandırıcı.

tam sunumun sonunda, bavulu yavaşça açtı. içinden sadece boş bir dosya çıkardı ve gülümseyerek şöyle dedi: “insanlar, önemini ve anlamını bilmedikleri şeylere her zaman daha fazla değer yüklerler. bugün boyunca kırmızı bavulun içinde ne olduğunu düşündünüz; çünkü merak ve belirsizlik algısı yarattım. tıpkı size sunduğum bu proje gibi. içeriğini bilmeden reddetmeyin, önce anlamaya çalışın.”

o an yönetim kurulu üyeleri birbirlerine baktılar, başlarını onaylayarak salladılar ve projeye bütçe onayı verildi. dr. lowell, kırmızı bavulun gücünü kullanarak algıyı kendi lehine çevirmişti.

bu olay, şirketlerde ve topluluklarda algı yönetimi konusunda “kırmızı bavul etkisi” olarak literatüre geçti: belirsizlik yaratarak merak uyandırmak ve bu merakın algıyı yönlendirmesini sağlamak.