Bahçesine Hücre Yaptırıp Orada Ölen Savaş Suçlusu Japon General: Hitoshi Imamura

hitoshi imamura, ii. dünya savaşı’nın sonlarında, yeni gine ve solomon adaları’nı işgal eden japon güçlerinin komutanıydı ve bölgenin yöneticisi konumundaydı. görevini adil ve vicdanlı şekilde yerine getiriyordu. (hatta japon ana karasından daha sert yöntemler kullanması konusunda uyarılmıştı.)

ancak amerikalılar sonunda üstünlüğü ele geçirdi ve imamura’nın tüm çabasına rağmen japon ordusu ellerindeki bölgeleri tamamen kaybetti. yakalanan ve intihar etmeyi beceremeyen generalimiz bir süre sonra yeni kurulan uzak doğu uluslararası askerî ceza mahkemesi’nin karşısına çıkarıldı. bunu beklemeyen imamura’ya askerlerinin işlediği aşırılıkları denetlememek ve önlememek suçlaması yöneltildi. amerikalılar kontrolü ele geçirdikten sonra ortaya çıkan vahşetler arasında en sarsıcı olanlardan biri, japon askerlerinin java’da ele geçirdiği esirleri bambu kafeslere koyup denize attığının ortaya çıkmasıydı (bölgedeki japon askerleri güney pasifikte sayısız sivili ve savaş esirini öldürmüştü 1942 – 1943) oysa generalimizin bu olan bitenden tam olarak haberi bile yoktu.

yargılamalar sonucu 1949’da 10 yıl hapis cezası aldı. süreç boyunca imamura tüm suçlamaları ve sorumluluğu kabul edip ceza almak istediğini belirtti. subaylarla değil askerleriyle beraber manus’ta aynı cezaevinde kalmayı talep etti. amerikalı general macarthur bu soylu davranışlardan çok etkilendi ve generalimizin affedilmesini istedi ancak imamura bunu reddedip hapse gitti. (ancak onu askerlerinin yanına değil japonya’daki sugamo hapishanesine yolladılar.) 4 yıl sonra da bu kadar ceza yeter diye saldılar adamımızı.

işlenen suçlardaki sorumluluğu onu yiyip bitiriyordu ve cezasını tam çekmediğine inanıyordu. sugamo’da kaldığı hücrenin bire bir kopyasını evinin bahçesine yaptırdı ve askerlerinin yaptıklarından dolayı duyduğu suçluluk için kendini oraya kapattı. hayatının geri kalanı, sadelik ve alçakgönüllülük içinde geçti. o kendi özel hücresindeyken japon hükümeti 1955’de onu ordu danışmanı olarak atadı ve deneyimlerinden yararlandı. savaş anılarını anlattığı birkaç kitap yazdı. (kitap gelirlerini idam edilmiş müttefik esirlerin ailelerine bağışladı.)

4 ekim 1968’de ölene dek, tam 15 yıl kendi hücresinde yaşadı ve rinnoji tapınağı’na defnedildi.