çok basit minimalist bir evren hayal edelim, öyle ki bu evrende sadece 4 parçacık için yer olsun ve sadece 2 çeşit parçacık olsun. o zaman bu evreni düzenlemenin sadece 16 yolu olurdu.

yani 17. evreni rastgele olarak düzenlesek dahi, daha önceki 16 evrenden birinin kopyası olmak zorunda. bu parçacıklarla bundan sonra oluşturacağımız evrenleri nasıl dizersek dizelim farketmiyor, mutlaka daha önceki 16'nın bir kopyası olacak.

bizim evrenimizde tabii ki tüm parçacıkları düzenlemenin 16'dan fazla yolu var, fakat yine de sonlu bir sayı kadar olasılık var. yani temelde aynı hesaplamayı benim tam bir kopyamı bulmak için ne kadar uzağa gitmemiz gerektiğini bulmada kullanabiliriz.

gözlemlenebilen evrenimize 10^118 parçacık sığdırabiliriz. bunların evrenimizde kaç farklı şekilde düzenlenebileceğini bulmak için 2 üzerini almalıyız: 2^10^118. son olarak da gözlemlenebilir evrenin boyutuyla çarparsak: 2^10^118 * 10^26 metre. eğer koltuğumuzdan kıçımızı kaldırıp, bulunduğumuz yerden bu kadar uzağa gidersek dünyamızın ve kendimizin mükemmel bir kopyasını buluruz.

tahayyül etmesi zor ama istatistiksel olarak konuşursak durum bu. eğer evrenin büyüklüğü bu kadar metreden fazlaysa, bizimle her kalp atışı, her nefes alışı, her düşüncesi, kısacası her bir atomu aynı olan en az bir adet daha bizden bulunuyor orada bi yerde. o da gerçek biz olduğuna inanıyor bizim gibi.