Ümraniye Sapığı Sanılarak Yakalanan ve Hayatı Kararan İnşaat İşçisi: Bilal Akyıldız
ne günlerdi... ev ümraniye'de, ben 8. sınıftım, kız kardeşim 4. sınıftı. iki sokak arkamızdaki ilköğretim okulundan iki kızı kaçırmıştı bu sübyancı. millet, lisedeki kızını bile okula kendi götürecek seviyeye gelmişti ümraniye'de. aslında ümraniye'nin en tekin yerlerinde işliyordu bu fiilleri.
neyse bir adam yakaladılar sonra. böyle çok tekin gözükmeyen hafif meczup havası olan biri. medya sallandıracağı adamı bulmuştu. halk öfkeliydi. haklı bir öfke. yargılamak neymiş. masumiyet karinesinden hiç bahsetmiyorum bile. polisimiz birini yakaladı ya medya da suçlu buldu. ee atasözümüz de var ateş olmayan yerden duman çıkmaz diye, tiz kellesi vurula!
sonra bir şeylerin ters gittiğini anladı emniyet. sperm örnekleri birbirini tutmuyordu. olsun, öyle tutmuyor diye çıkarmak olur mu hiç! hem halk ne der sonra emniyete! devletin itibarının yanında "sıradan" birinin itibarını mı düşüneceğiz dediler ve gerçek sapığı bulana kadar içeride tuttular günahsızı. tam 26 gün boyunca tutuklu kaldı. işinden ve eşinden oldu.
sonrası malum; eli yüzü daha düzgün, iki çocuk babası, çevresince sevilen bir adam çıktı sapık: yaman özçelik.
bahsettiğim okulun yanından her geçtiğimde aklıma içerideki sübyancı değil; medyanın zoruyla emniyetin kararttığı bir hayat, masumiyet karinesinin hiçe sayıldığı bir insan geliyor.
o sapık diye tutuklanan şahıs bilal akyıldız, yüzü çocukken yanmış gariban bir inşaat işçisiydi. hemşehrimdi, tanırdım.
hayatı zindan oldu garibin; bir zaman cezaevinde yattı, o olmadığı anlaşılınca salıverildi. belki de öleydim daha iyiydi dedi kim bilir kaç kez. uzun bir süre ne kendi psikolojisi ne aile psikolojisi ne de çevresindekilerin psikolojisi düzeldi. bir müddet sonra devletten bir miktar tazminat aldı buna karşılık. kısa bir dönem yanımda çalışmışlığı var, inşaat demir ustalığı yapardı. ara ara sohbetlerimiz oldu; bu yaralı konunun hiç bahsi geçmeden yüzü çirkin, gönlü güzel adamla ufak tefek sohbetler ederdik.
hep ona baktığımda aklıma gelen ilk şeydir; bu toplumun kendi suçlarına kurban arayışları ve buldukları kurbanların hep böyle gariban ve fiziksel görünüşlerinden ötürü önyargıların kurbanları oluşlarıdır. sonrası öyle işte; birbirinin tekrarı, hiç değişmeyen toplumsal şuur ve onun harcadıkları...