1. ağlayan çocuğa ve çocuğun annesine, babasına sinir olup gerilen yolcular:

 bu yolcular gerçekten gıcıktır. "gıcık" kelimesini hiç sevmem. çok az kullanırım. aynı şekilde "salaş" kelimesini de hiç sevmem, hatta iğrenirim. ama konumuz o değil.

evet, ağlayan çocuk konusunda gerilen tiplerden hiç hoşlanmam. çocuğun ya da bebeğin kulağından, fizyolojisinden filan da bahsetmiyorum burada. geçin bunları. benim anlamadığım olay ağlayan çocuğa gerilen insanların psikolojisi... nasıl mutsuz bir hayatları varsa, o anda içlerinde biriken bütün hırsı ağlayan bir damla çocuktan ve onun çaresiz annesinden filan çıkarmak için fırsat kolluyorlar adeta.

bu insanlar ağlayan çocuk duydukdarında önce bir koltuklarında sağa sola bakarlar. acaba nerelerden geliyordur bu ses? kim bilir hangi sorumsuz, iğrenç anne ya da baba bu ağlayan radyoaktif uçak düşürücü negatif enerjinin umusamaz sahibidir? hedef belirlendiğine ise özgüven eksikliği hisseden pasif-agresif kişisel bozukluk sahibi bu elemanlar o yöne doğru "keşke ölseniz" bakışı atıp hemen ardından yanlarında oturan insanın sempatisini kazanmaya yönelik bir takım maymunsu hareketlerde bulunurlar. bu hareketler arasında yavaşça sağa sola kafa sallarken mırıl mırıl bir takım şikayetlerde bulunmak filan da vardır.

eğer koltuk arkadaşları bu mırıltılara onayla karşılık verirse, pasif-agresif kişilik bozukluğu çeken bu insanlar genellikle seslerini hafif duyulacak şekilde yükselterek "olmaz ki ama canım" tarzı laflar ederler. seslerini yükseltmelerinin sebebi, eksikliğini hissettikleri özgüveni koltuk arkadaşlarının onayı sayesinde biraz olsun arttırmalarıdır.

ben bunları onaylamam. bana dönüp saçma salak yorumlar filan yaparlarsa ilk önce ben hafif sesimi yükselterek "çocuklar için uçakla seyahat hayli zor, ama siz yetişkinsiniz... biraz anlayışlı olmanız lazım" derim.

bu sayede bir taşla iki kuş vurmuş olurum.

a. hem yanımda oturan embesilin zaten az olan özgüveni biraz daha azalmış olur.

b. kendisi ile bütün uçuş boyunca tek kelime daha konuşmamayı garantilemiş olurum.

hayır... ağlayan çocuk sesini sevmiyorum. ama bu yüzden çocuğu ya da ailesini suçlayacak kadar kafasız da değilim. hayatımın bir kaç saatinin ağlayan bir çocuk sesi eşiğinde geçmesinden rahatsızlık duymuyorum.

çok rahatsız oluyorsanız, alın noise-cancelling kulaklıklarınızı, bir şeyler seyredin... ya da şarap eşliğinde telefonunuzdan yağmur sesi, ya da deniz dalgası filan dinleyin. bunu yapan app'ler var. felaket iyi çalışıyorlar.

onlara da gıcık oluyorsanız, bence ölün.

2. koltuklarından hemen kalkanlara gıcık olanlardan nefret ederim. bak sen... neymiş? pıt diye ayağa kalkıyorlarmış...

öncelikle, bunca yıldır uçarım... hem de bayağı ciddi uçarım... şimdiye kadar tekerler yere değer değmez koltuğundan fırlayan bir kaç kişiden fazlasını görmedim. herhalde son 10 yıldır hiç görmedim. uçuş kültürü yerleştikçe bunlar azalıyor zaten. bunun sebebi biraz kültürsüzlük, biraz da deneyimsizlik.

öte yandan, uçak köprüye yanaşır yanaşmaz ilk ben kalkarım.

mal mıyım? ne diye oturayım?

aksine, o anda kalkmayanı hiç sevmem. hayır, saatlerdir poponuzun üstünde oturuyorsunuz... daha neyin oturması bu?

bakın baylar ve bayanlar...

o uçak o kapıya yanaştığı anda yerinizden kalkın. çantanızı, vs. yukarıdn indirin. bunu yaptıktan sonra yanınızdaki yolcunun da aynısını yapmasına müsade edin. yaşlılar ve çocuklu aileler uçaktan en son çıkmak için oturabilir. ama diğer yolcular kalkmalıdır.

bu işin etiketi budur.

asıl önemli nokta şu... önünüzdekine zaman tanıyın, yer verin. siz 20 numaralı koltuktaysanız, 19 numaralı yolcunun çıkmasına öncelik tanıyın. tepesinden geçmeyin.

hemen her uçuşa ilk binip ilk inen yolcu olarak benim sinir olduğum yolcu grupları bunlardır. daha var, ama yazmayalım. bu ikisine iltimas geçtim.

bir de...

uyuyamıyorsanız, ya da sakinleşemiyorsanız...

bir kaç kadeh şarap için, ardından da iki tane advil pm, ya da aleve pm tarzı uyku getirici ağrı kesici alın. 15-20 dakikaya kadar mışıl mışıl uyumaya başlarsınız.