şu mutsuzluğu bir rahat bırakabilir misiniz lütfen?

kendisine haksızlık edilen bir duygu bu. ne var sanki? nedir bu mutluluk fetişizmi anlayamıyorum. mutluluk dediğin şey anlardan ibaret, bir sürekliliği yok. oysa ki mutsuzluk öyle mi? içine dalınca çık çıkabilirsen. her şeyin en iyisini, en mükemmelini hak ettiğimize inandığımız bir devirde öcüymüş gibi kaçıyoruz mutsuzluktan.

bizi paniğe sürükleyen şey mutsuzluğun kendisi değil, mutsuzluktan kurtulamama korkusu. çevremde mutsuzluğun bulaşıcı olmasından korkan insanlar var.

ben en verimli kişisel gelişim dönemlerimi mutsuzken yaşarım mesela. mutsuzken daha yalnız olurum, daha çok kitap okurum, daha çok düşünürüm, daha çok film izlerim, daha az yer, daha fazla çalışırım.  eğitimimdeki, kariyerimdeki ilerlemeyi hep mutsuzluğuma borçluyum. mutsuzken başkalarını daha çok anlamaya çalışırım, daha çok empati yaparım, daha fazla risk alırım, yeni şeyler denerim, yeni yerlere giderim, normalde iki kelime etmeyeceğim insanlarla derin sohbetlere girerim. yürümek için, şiir için, sanat için daha fazla zamanım olur. 

daha cesur olurum, aklımdan geçenleri söylerken daha az filtrelerim. gururum, egom törpülenir, arşa değen kıçım yere iner. daha iyi yazarım, daha fazla görürüm, daha çok dinlerim, sorgular, anlamaya çalışırım. mutsuzken toplum yararına işler yaparım. kendimi daha iyi tanırım, açar içime bakarım, dürüst olurum. hem acımasız olur, hem merhametin dibine vururum.

mutluluk ve pozitif enerji faşizmini yaşamaktansa temiz temiz mutsuz olurum ben. "önce seni üzeni affedeceksin ki kendini affedebilesin" rüşvetiyle çalışan ikircikli mutluğu ne yapayım yahu?. ne affedeceğim... yalan, hile, ihanet, psikolojik şiddet... ne arasan var. karmasına, çakrasına, zenine sıçayım afedersin. 

en nihayetinde bir yolda yürüyoruz işte. bazen mutluluk "ce!" diyor, gidiyor, bazen yola mutsuzluk eşlik ediyor. sonuçta yol uzun, iyi ve kötü sürprizlerle dolu. önemli olan her koşulda yürümeye devam etmek.