i am a fool to want you

doksanlarda (1994) roy hargrove'un trompetinin büyüsüne katılan bu leziz caz standardı, zamanında (ellilerin ortaları) billie holiday ile insanı romantizm dünyasına götürüyordu.

if i should lose you

hank mobley'nin soul station'ındaki (1960) en vurucu şarkı olarak dikkatimizi çeken bu kaliteli caz standardı, zamanında frank sinatra ve doris day tarafından yorumlanarak ünlenmişti.

if i were a bell

çalması kolay (2007'de çalmıştık), dinlemesi çok keyifli bir caz standardı. miles davis'in deyim yerindeyse 'ölümsüz' eseri, hard bop'ın incilerinden. sayısız kez farklı orkestralarda çalınarak günümüze kadar geçerliliğini korumuştur.

airegin

sonny rollins'in 1955'te bestelediği parçayı standart haline getirense gerek canlı performanslarında, gerekse farklı albümlerde sıklıkla çalan dexter gordon'dır.

mr. p. c.

john coltrane tarafından tüm zamanların en iyi kontrbassçılarından (mingus ve haden kadar sağlam çalan) paul chambers için yazılan mr. p. c., giant steps'in (5 mayıs 1969) parlayan ışığı olmuş; yıllarca rusty bryant, alex skolnick trio, pat metheny vs. tarafından seslendirilmiştir.

gloria's step

ilk kez bill evans'ın sunday at the village vanguard'ında -ki bu albüm, allaboutjazz.com'a göre tüm zamanların en iyi canlı performans kaydıdır.- bu caz standardı, mike stern tarafından yorumlanmıştır. yine de, hiçbiri 1961'in o haziran gecesinin tadını verememektedir.

you don't know what love is

john coltrane mi desem, billie holliday mi; yoksa dizzy gillespie mi? sayısız yorum, sınırsız başarı. insanı yutkunduran, gözlerini dolduran harika bir caz standardıdır.

grand central

coltrane'in henüz sideman olarak bilindiği zamanlarda oluşturduğu parça; kanımca hard bop'ın tanımı, izahı, elçisi, hatta kendisidir. 1959 çıkışlı cannonball & coltrane'de ilk kez hayat bulan parça için "alto ve tenor saksofonun yüksek metronomda uyumu" desem, pek yanılmış olmam.

it never entered my mind

efsanevi miles davis quintet'ın workin' with the miles davis quintet adlı albümle 1956'da bizlere tanıttığı bu leziz caz standardı 40'larda yazılmış, seksenlerde sonny rollins tarafından tekrar aktive edilip çeşitli caz barların favorisi haline gelmiştir. best jazz 100 yerine workin' with the miles davis quintet'ten dinleyiniz derim, çok çok daha güzel yorumlanmış.

i'm glad there is you

carmen mcrae'nin o buğulu sesinden ya da dinah washington'dan dinlendiğinde insanın içini yoğun kılan bu leziz caz standardını roy hargrove'dan dinlemek mutluluk verici.

my one and only love

aslına bakılırsa bu standardı ekşi sözlük'teki kendi başlığında açıkladım ancak yine de bahsetmek gerekirse; john coltrane'den joshua redman'a, sonny rollins'ten pharoah sanders'a aşk kavramını en derinden hissetmenizin bir başka yolu.

all the things you are

sayısız cazcı tarafından yorumlanmış lyric bir eser daha, cal tjader ya da louis armstrong yorumu öncelikli gelmekle birlikte, dexter gordon'ın performansı da anlatılamaz.

epitaph

esasen caz standardı mıdır, tartışılır. ancak dimitrios vassilakis yorumuna kulak kabartırsak contemporary jazz'in eskilerin üstünde son derece şık duran yeni mode bir kostüm olduğunu söyleyebilirim.

'round midnight

bilindiği üzere, thelonious monk bestesidir. esbjörn svensson trio'dan eric legnini'ye, etnik cazın büyük ustası omar sosa'ya kadar uzanan yelpazede yeniden yorumlanmış; bir caz piyanistinin mezuniyet sınavı olma özelliğini korumaktadır.

cantaloupe island

reklamlarda, radyolarda, konserlerde yorumlanmış nadide bir eser. empyrean isles'ta duyduk ilk kez; herbie hancock'ın unutulmaz 1964 devrimiyle tanıdık ve sevdik.

invitation

gerek roy hargrove, gerek art blakey and the jazz messengers yorumu çok iyidir (hank mobley bu parçada aşmıştır).

daahoud

ahmad jamal tarafından ünlenen clifford brown bestesi, italyan caz piyanisti eric legnini tarafından standart haline getirilmiştir.

dolphin dance

herbie hancock'ın, altını çiziyorum, "gerçekten" caz yaptığı dönemlerden efsanevi bir parça. freddie hubbard'ın trompeti kulak ardı edilemeyecek kadar hoş bir tona sahip.

afrodisia

kenny dorham imzalı bu başarılı afro-cuban jazz çalışması da yine roy hargrove tarafından habana'da yorumlanmıştır.

i remember clifford

clifford brown'ın ölümünün ardından dizzy gillespie tarafından kendisine atfedilerek yazılan bu caz standardını yorumlamak bir trompetçi olarak seviye yükseltmektir. lee morgan, kanımca bu parçayı en iyi çalan kişi olup, kendisi de genç yaşta kıskançlık kurşunuyla zamana karışmıştır.

blue in green

miles davis ve bill evans tarafından bestelenen bu melankolik cool jazz eseri özellikle seksenlerin sonundan günümüze 20 senede sıkça yorumlanmıştır. wynton marsalis ve wallace roney'i öneriyorum.

whisper not

benny golson tarafından bestelenip, ardından ella fitzgerald'ın o eşsiz sesi için sözlerle bezenmiş bu başarılı caz standardı; bobby hutcherson'ın vibrafonunda ya da keith jarrett trio'da şekillenerek günümüzdeki en iyi kayıtlarını oluşturmaktadır.

windows

chick corea'nın geç de olsa -nihayet- standartlaşan klasiğini gerek albümlerinde, gerekse konserlerinde gitarist mike stern yorumlamıştır.

ve son olarak, hard-bop tarihinin en sağlam caz standartlarından biri: moanin

charles mingus tarafından bestelen, blues'dan kopamayan caz kavramını en iyi anlatan caz standartlarından biri olmuştur.

Diğerlerine Kıyasla Türklerin İngilizce Konusundaki Endişesi Yersiz mi?