çamaşır suyu, güçlü bir oksitleyici olan hipoklorik asit içerir. bu asit, lekelerdeki boyar maddeleri oksitleyerek renklerini giderir. özellikle boyalara saldırır, çünkü renkli veya kokulu organik kimyasallar genellikle çift bağlı karbon moleküllerine sahiptir. bu bağlar, ışıkla etkileşime girerek belirli frekansları soğurur ve böylece renk oluşumuna sebep olur.

çamaşır suyu, organik moleküllere klor veya oksijen ekleyerek bağlarını koparır veya molekülü parçalar. sonuç olarak renk büyük ölçüde azalır ya da tamamen yok olur. bu kimyasal süreç, ayrıca etkileşime giren maddenin suda çözünmesini kolaylaştırır ve yıkama sırasında maddelerin uzaklaştırılmasını sağlar.

endüstriyel boyalar, solma dayanıklılığı açısından özel bir derecelendirme sistemine sahiptir. bu sistem, boyanın morötesi ışıkta ya da kimyasal maddelerle etkileşim sonucu nasıl değişeceğini gösterir. örneğin, bazı tabelaların zamanla beyazladığını ya da solduğunu fark etmişsinizdir. ancak bu boyalar tipik boyalara göre çok daha dayanıklıdır ve çamaşır suyuna karşı genelde dirençlidir.

giyim sektöründe ise bazı giysiler, yoğun boyama işlemlerine tabi tutularak oldukça doygun renklere sahip olur. bu fazla boya genellikle kumaşa değil, bir fiksaj maddesine yapışır. çamaşır suyu hem bu fazla boyaya hem de fiksaj maddesine saldırarak ilginç sonuçlara yol açabilir. örneğin, yeşil bir tişörtteki kırmızı şarap lekesi çamaşır suyuyla temizlenebilir, ancak geriye sarı ya da taba rengi bir tişört kalabilir.

bu durum tamamen üreticilerin hatası değildir. çünkü tüm boyalar kimyasal olarak aktif maddelerdir ve bazı canlı, hoş renkler aslında en dayanıksız olanlardır. benzer sorunlar suluboya resimlerde de görülür; boyalar, orta düzeyde güneş ışığında bile birkaç hafta içinde bozulabilir. bu nedenle sanat eserlerinde kadmiyum gibi zamanla dayanıklı toksik bileşenler kullanılır. ancak bu maddeler sağlığa zararlı oldukları için giysilerde tercih edilmez.

kaynakça: ucsb