Saldırılarda Hep Tanımadığımız İnsanların Ölmeyeceğini Gözler Önüne Seren Bir Reina Yazısı

yaklaşık iki yıl kadar önce parasız kaldığım bir dönemde kiramı ödeyebilmek için  reina'da karşılama hostesi olarak işe başlamıştım. orta sınıf bir ailenin çocuğu olduğum için gelen müşterilerin zenginlikleri bana "vay arkadaş ne hayatlar var" dedirtiyordu. mesela tabak büyüklüğünde eti ilk defa orada görmüştüm.

nitekim bir gün müşteriye giden jan janlı karides tabağına öyle bir özenerek bakmışım ki garson kenan abi (bkz: kenan kutluk) beni köşeye çekip ''çok mu canın çekti, sen gel bakayım benimle.'' diyerek beni mutfağa götürdü, aşçıya "mysteronss'a bir karides tabağı hazırlayalım lütfen" dedi.

nasıl canım çektiyse artık o karides hayatımda yediğim en güzel şeylerden biri oldu.

işte, bu hikayedeki kenan abiyi öldürdüler, merhameti öldürdüler, sevgiyi öldürdüler, iyiliğe olan inancımızı öldürdüler.

iki minicik kız çocuğu yetim kaldı kenan abinin. onların belki de babalarıyla ilgili benim hatırımda kalan micik anı kadar bile bir hatıraları olmayacak. 

hoşça kal kenan abi. karides için tekrar çok teşekkür ederim. 

bir gün bir yerlerde tekrar karşılaşacağız biliyorum. saldırıda ölen tüm masum insanların yakınlarına sabır diliyorum. odtü'lü genç haklıydı: 

''sanmayın ki patlamalarda hep tanımadığınız insanlar ölecek.''