bu yeryüzündeki en ilginç hüzünlenmelerden biri. yalnız değilimdir umarım.

sadece bende var sanıyordum; sebebi ne tam olarak bilemiyorum. babam yaşında bir adamın hizmet etmesi... belki adamın gücüne gidiyordur falan diye düşünmek...

dünya saçma sapan bir yer kesinlikle. adam işsiz olsa daha büyük sıkıntı en azından ekmek parasını çıkarır diye vicdan rahatlatma faslı geliyor akabinde; bilemiyorum altan bilemiyorum..

o garsonlardan biri şu an 55 yaşında olan babamdır. küçüklüğünden beri yurtiçi-yurtdışı lokantalarda çalışmış yani bu sektörde ömür çürütmüş. her mevkide çalışmış ve en son bir kaç sene önce yaşanan olumsuz olaylar sonucu garsonluğa geri dönmek zorunda kaldı. babamın bunca yıldan sonra birilerine hizmet edecek olması fikri beni başlarda çok üzüyordu. daha sonra bunu neden yapmak zorunda olduğunu düşündüm; emekliydi ve evde oturabilirdi. ama bakması gereken ben ve 3 kardeşim vardı. 

en büyük amacı bizim hayatımızı kurtarmamızdı. bunu garson maaşıyla başardı. 2 ablam meslek sahibi oldu, ben üniversitedeyim ve kardeşim bu sene üniversiteye gidecek. belki de görseniz hüzünleneceğiniz adam dünyanın en gururlu en mutlu adamı. eve gece gelişinde asla çok yoruldum demiyor hep bizden bahsedecek bir konu açıldığında ne kadar gururlandığını anlatıyor. ona terbiyesizce, kabaca davranan birinden bahsederken ben ve kardeşlerimin asla böyle olmadığımızı düşündüğünü ve bizimle gurur duyduğunu söylüyor. 

hüzünlenmeyi bir kenara bırakıp insanların hangi yaşta olurlarsa olsunlar yaptıkları işleri takdir etmeyi öğrenelim. bir de garsonlara teşekkür etmeyi, elinize sağlık demeyi unutmayalım.

çocukken de ayakkabı boyatmak için boyacı amcaya ayağımızı uzatamazdık. terliğimizi alır beklerdik. şuan olsa yine alır terliğimi oturur beklerim.

(bkz: iyi çocuklardık biz)

üzer. 

sen dur ben yapayım amca diyesi geliyor insanın lan. adamcağız götü boklu gençlere hizmet ediyor. ihtiyacı olmasa yapar mı hiç? gider evinde mis gibi dinlenir.

orta ya da üst sınıf bir restoranda ise yaşlı garson, iyi kazanıyordur, saygısını da görüyordur, öyle tanıdığım abilerim var ve işlerini severek yapıyorlar.

eğitimli insanların uğrak mekanı olan yerlerden birisinde çalışıyorsa kazancı iyi olmasa bile kafası rahattır, müşteri profili anlayışlı insanlardan oluştuğu için gün boyu dişini sıkmaz, banka emeklisi dayım geçim sıkıntısı çektiği için öyle bir yerde çalışıyor ve halinden memnun.

lakin ayak takımı hayvanların gittiği bir yerde çalışıyorsa bu kişi bildiğiniz üzülüyorum. alkol kullanmıyorum ama geçen gün bir arkadaşım aradı ve sesi kötü geliyor diye yer altı, pislik içinde bir birahaneye gittim, gecenin bir vakti olduğu için yerlere kusanı, böğüreni, sağa sola küfürler yağdıranı, tip tip modellerin arasına oturdum. mekanın gediklisi olduğu belli olan tiplerin dışında eli yüzü düzgün, temiz giyimli, saçları ve tıraşı jilet gibi bir amca vardı masalara bakan. adam o kadar düzgündü ki mekan ile alakası yoktu, bizim arkadaşın içkisini tazeleyip bir iki meze bırakırken adama kolay gelsin abi dedim ve adamın o hissiz, bıkkın tebessümü içimi daha da fena burdu.

zaman aktı ve bizim dallamanın bilmem kaçıncı baskı "bojanıcam abi artkkkk" mevzuları sıkıncı abi ile göz göze geldim, yanımıza geldi ve "alkol içmiyor musun delikanlı" dedi yok abi kullanmıyorum deyince bir sandalye çekti yanımıza ve mekanın kapanma vakti yaklaştığı için 10 dakika kadar oturdu. maddi sıkıntılarından, alkolik oğlunun geçirdiği kazadan, eşinin vefatından anlattı durdu, öyle bir hüzün kapladı ki içimi. bir ömür çalış didin, bir şeyler hep ters gitsin ve yaşlılık yıllarını iki kuruş para için öyle bir bok çukurunda geçir, kazandıkların ile oğluna bak. hayat bazıları için cehennem çukuru iken bazıları için cennet bahçesi, garip.

böyle düşünenlerin bilinçaltında garsonluk mesleğini aşağılamak yatıyor. garsonluğu da herhangi bir meslek gibi görebilseler böyle düşüncelere kapılmazlardı. yoksa işini yapan bir adamdan başkası değildir bu kişi. nedir yani 70 yaşında mali müşavir olunca ne değişiyor. belki adamın hayali garsonluktur. belki çalışmak onu hayatta tutan bir motivasyondur.