bir de bunun yaya olanlarına yol verip bir de yetmezmiş gibi gülümseyerek selam verenleri vardır.

işte o an "abi boşver arabayı gel sırtımda taşıyayım seni" diyesim geliyor.

şu zor günlerde en çok ihtiyacımız olan sevgi insanı.

hikayeme gelince;

25 senelik hayatımda ilk kez bugün rastladım kendisine. okul harcını yatırmak maksadıyla koyuldum yola. çeşitli genişlik ve derinlikteki su birikintilerinin üzerinden atladım, sağından solundan dolandım. amacıma ulaşmak için önümde sadece 15 metrelik bi mesafe kalmıştı. gel gelelim 15 metrelik bu mesafenin sol tarafında duvar, sağ tarafında ise, ortasında şu zamana kadar gördüğüm en heybetli su birikintisini barındıran, tek tük arabaların geçtiği bi yol vardı. kaldırım da en fazla 40cm genişliğinde.

o esnada pda'ime --objective update-- mesajı geldi: -ekmek al!!*

daracık kaldırım üzerinde ilk 5 metreyi sorunsuz olarak yürüdüm. önümde koskoca bi 10 metrelik mesafe vardı daha. o sırada köşeyi hızla bi araç döndü. panikledim. kaçacak hiçbir yerim yoktu. hiç bu kadar çaresiz kaldığımı hatırlamıyorum. eğer o hızla gelmeye devam ederse donuma kadar ıslanıcam. duvarla bütün oldum, gözlerimde dehşet ifadesi... artık sadece o sürücünün insafına kalmıştım. zaman yavaşlamıştı o an sanki, bütün algılarım keskinleştiğini hissettim hatta bi ara uzay geometrisinden 1-2 alan formülü bile hatırlar gibi oldum. aracın su birikintisine varmasına bir kaç metre kalmıştı ki artık gözlerimi kapadım. ne olduysa o an oldu işte. ıslanmamıştım... gözlerimi açtım. araba yavaşlamış, içindeki şoför ise bana bakıp gülümsüyordu. gülümsedikçe etrafa ışık saçıyordu adeta. zaman normal seyrine döndüğünde arkasından bakakaldım öylece. medeniyet dediğin böyle bir şey olsa gerek dedim içimden. gittim harcı yatırdım. eve giderken de ekmeği unuttum...

bu nasıl bir empati yeteneğidir a güzel insan

(bkz: yağmurlu havada su sıçratan şoförler)

çok yavaşladığım halde yerdeki su dolu çukura düştüğümden ne yazık ki su sıçratanlar katagorisindeyim.
yanlız hemen akabinde camı açıp özür diledikten sonra aracıma mağdur ettiğim aileyi davet ederek yolumu 14-15 km uzatmak pahasına gideceği yere götürerek kendimi affettirip bu kategorinin dışına çıktığımı düşünüyorum.
(bkz: hayat paylaşınca güzel)

içine dahil olduğum sürücü grubu. su sıçratmadığım için sağol anlamında el kaldıran yayalar da var. lakin arkadaki arabalar çok kızıyor , selektör çakıyor , kornaya basıyor.