"iktidara geçme olanağına sahip kişilerin sayısını sınırlayacak aristokrasi ya da babadan oğula kalma krallıklar gibi toplumsal kurumların bulunmadığı yerlerde, genellikle, iktidara geçme şansına en çok sahip olanlar, iktidara geçmeyi en çok isteyenlerdir. bundan da, iktidarın herkese açık olduğu sistemlerde, iktidar sağlayan makamlara, bir kural olarak, sıradan insanlardan olağanüstü iktidar aşkıyla ayrılan kimselerin oturacağı sonucu çıkar.

iktidar aşkı, insanoğlunun en guçlü güdülerinden biri olmasına karşın hiç de eşit dağıtılmamıştır ve rahatlık aşkı, zevk aşkı, hatta bazen onaylanmak aşkı ile sınırlanmıştır. iktidar aşkı, fazla çekingen yaratılışlarda öndere uyma kılığına bürünmüştür ki, bu da atılgan insanlardaki iktidar dürtüsünün yayılma alanını büyütür. iktidar aşkı güçsüz olan kişilerin, olayların akışını etkileyebilmeleri olanağı da çok azdır. toplumsal değişmelere yol açan kişiler, bir kural olarak, toplumu değiştirmek isteğini kendilerinde güçlü bir biçimde duyanlardır. bundan ötürü de, iktidar aşkı önemlilikleri bir rastlantıdan ibaret olan kişilerin belirgin niteliğidir. iktidar aşkını insanoğlunun biricik güdüsü diye kabul edersek hiç kuşkusuz yanılmış oluruz, ama iktidar aşkı sosyolojinin inceleyeceği değişiklikleri meydana getiren belli başlı güdü olduğuna göre de, bu yanlış, sosyolojideki eğreti yasaları araştırmamızda bizi sanıldığı kadar yolumuzdan saptırmaz."

yani buradan şu sonucu çıkarabiliriz:

iktidar hırsına en çok sahip olan diktatörleri diğer insanlardan ayıran en önemli unsur, onların derin hırslarıdır. yani bir muktedir olmak için deha olmaya gerek yoktur. yeterince hırsa, ortalama bir zekaya, iyi bir propaganda ekibine sahipseniz bir şekilde diktatör de olabilirsiniz, gülü bir lider de. nice yetenekli insanlar vardır ki, içlerinde güçlü bir iktidar aşkı olmadığı için bir ülkenin kaderine etki edebilecekken, küçük bir memur, esnaf ya da işsiz olarak yaşamlarını idame etmeye odaklanmışlardır. çünkü bu onlara yetmiştir.