babamın asker arkadaşı.

kütahyada beraber askerlik yapmışlar. hatta askerlik sırasında izmir'de konseri vardır ve babam rica eder ''benim valide ve pedere bilet ulaştırabilirmisin'' o da hay hay diye kabul eder. zeki müren tüm gün bizzat dedemin çalıştığı postaneyi arar ama karşına çıkan kadın tarafından terslenir. öyle o zamanların artık tarkan'ı falan. neyse tutar bileti kendi postaneye getirir ve o telefonlara çıkan kadın bildiğin bayılır.

yıllarca bu hikayeleri dinledik, öldüğünde ise baya üzülmüştü babam. ayrıca askerlik yaparken tüm gece konser vermisligi varmis koğuşta.

 meşhur fotoğraf:

annem ve dayım bodrum'da kitap satarlarmış yirmili yaşların başında. cumartesi günleri annem çalışmayıp çiçek toplarmış dağlarda. bir gün yine yüksek bir rakımda çiçek toplarken bir kadın annemi yanına çağırmış. "paşam sizinle tanışmak istiyor" demiş. annem de anlamamış fakat "tabi" demiş. karşısında oturan kişi zeki müren olduğu için epey şaşırmış. sesini çok beğenirmiş. hala dinler.
-kızım çok yorgunum yanına gelemedim. benim bahçemdesin. çiçek toplarken gördüm seni.
-evet, çiçekleri çok severim.
-hadi gel o zaman.

saatlerce bahçede dolaşıp, en güzel çiçekleri seçip anneme vermiş. sahafa da gelmiş ondan sonra çay içmeye. öyle de kıymetlidir benim için. masada ne zaman zeki müren sohbeti açılsa annem sessizleşir. bir tek ben anlarım o an hissettiklerini. nur içinde yatsın.

ölümünden bir kaç yıl önce bodrum'daki evinde buluşmuştuk. çalıştığım gazetenin bilmem kaç kupon karşılığı dağıtacağı zeki müren'den fıkralar kitabı'na yazılması için gün boyu fıkra anlatmıştı bana. hayatımda ilk kez yüzlerce fıkrayı aklında tutup ardarda bana aktaran birisiyle karşılaştığım için acayip etkilenmiştim. heee, fıkraların % 99'u da belden aşşa (bkz: belden aşağı) idi. ama, her yaptığı işte olduğu gibi bunu da son derece ciddiye almış ve bana evinin terasında sabahtan akşama kadar fıkra anlatmıştı...o günkü kadar hiç gülmemiştim:)))

sonra ''zeki müren'den fıkralar'' kitabı bilmem kaç kupon karşılığı dağıtıldı gerçekten....

- bodrum'da yaşadığı sürece her gün mutlaka bardakçı koyu 'na gittiğine ve saatlerce denizi seyredip çay içtiğine ve orada o anda bulunan tüm vatandaşlarla koyu sohbetlere daldığına da tanığım.

ergenligimi yeni atlattigim zamanlarda zeki muren'in yorumunu cok seven babamla -o zamanin hizli metalcisi olmanin verdigi balondan muzik kulturume guvenerek- girdigim bir tartismanin sonucunu kendisinin soyledigi "olgunlastikca zeki muren'i ve turk sanat muziginin degerini ilerde anlayacaksin" sozu belirlemisti.

herkes gibi kendi capimda olusturdugum muzik dagarcigimda bulunan muzisyenlerin ve urettikleri muziklerin tarzlarini goz onune alinca -ki bunun icinde hastasi olunanlarin pesinden konser ve turnelere gidecek kadar fanatigi olunanlarin da mevcut oldugu dusunulunce- yagmurlu bir aksam yolda yururken beynime yapisan melodi ornegin bir nick cave degil de zeki muren'den gozlerin doguyor gecelerime oluyorsa, zaman babami hakli cikmistir.

yillar once bir gun, pek adetim olmadigi uzere ogle uykusuna yatmistim. kisa surede dalinabilecek en derin uykuya dalip, gunes ufukta el sallarken uyanmistim. gunun en guzel, sen sevdigim anlariydi bu anlar. bu guzelligi daha da guzellestiren, pek aliskin olmadigim bir sey daha vardi: uyandigimda, zeki muren caliyordu evin icinde.

zeki muren ile uykuya dalmis, kadeh tokusturmus, meramimi dokmus, havaya karisan sigara dumanini izlemistim bos gozlerle ama hayatimda ilk kez zeki muren ile uyaniyordum.

askin icimde ruya diyordu zeki muren. bildigim, dinledigim bir sarkisiydi ama sanki ilk kez dinliyordum. hatta sanki ilk kez zeki muren dinliyordum. daha once yasamadigim, tatmadigim bir duyguydu bu.

gozlerimi acmamla birlikte kulagima carpan ''...gostermiyor aynalar beni artik ben diye...'' nagmeleri, batmaya yuz tutmus bir gunes, zeki muren sanki icerde bir yerlerde, mutfakta yahut salonda gezinerek sarki soyluyor hissi...

dinledim buyulenmis gibi. hic hareket etmedim. sanki ben odanin kapisini acsam, zeki muren kaybolacakti. sanki uzandigim kanepede dogrulsam, tum bu buyu bozulacakti. bekledim. ama bekledigim sarkinin bitmesi degil, bitmemesiydi. bitmemesini bekledim sarkinin. hic bitmesin istedim. cunku boyle sihirli anlarin, insanin hayati boyunca pek nadir yasacagini biliyordum.

sarki bitti. zeki muren sustu. bos evi dinledim bir muddet. neden bilmiyorum, gozlerim de kapidaydi. o an, yani sanki tam o an, kapi acilacak ve iceri tum isiltisi ile zeki muren girecekti sanki. kendimi zeki muren'e hic bu kadar yakin hissettigim olmamisti.

o gun, o anlarda hissettigim ve yasadigim salt, puruzsuz, tamamiyle seffaf huzur duygusunu, ben omrum boyunca bir daha hic yasayamadim.

öyle çok seviyorum ki kendisini, öyle samimi bir insan ki dilim düğümleniyor onu betimlerken. dinledikçe tanıdım, tanıdıkça dinledim paşa'yı.

küçük bir çocuktum annem elimden tutup beni cenazesine götürdüğünde. insan selini hatırlıyorum ulucami çevresinde. nereden bilebilirdim ki o zaman ileride o adamı taparcasına sevebileceğimi.

ah bu şarkılarının gözü kör olsun be paşam. ruhun şad olsun.