kişinin, kendini tragedyaki kişinin yerine koyarak, orada meydana gelen olay sanki kendi başına geliyormuş gibi korku ve acıma duyması, bu yolla arınmasıdır katharsis. 

böylece kişi, kendi bireyselliğinden sıyrılır, olayların evrensel boyutunu yakalayarak onlara dışarıdan bakar. ona ilişkin düşüncelere dalar. olan şeylerin evrensel niteliğini görür. bencilliğinden sıyrılıp toplumsal bir varlık oldukça da artık tragedya amacına/ödevine ulaşmış olacaktır. 

aristotales, katharsis’e oldukça büyük önem verir. insana zarar verecek en büyük duygular onun korkuları, heyecanları ve tutkularıdır. bunlar aynı zamanda bencilce duygulardır. çünkü bunlara teslim olduğumuzda bunların bizim dışımızda nasıl gerçekleştiğini, onların başkalarınca da yaşanıp yaşanmadığını görmezden geliriz. insanın kendisi için korkmaya başlaması zararlıdır. bu ise bize mutsuzluk verir. kişi ancak bunlardan kurtularak mutluluğa erişebilir. 

ancak buna karşıt olarak bertol brecht gibi sanatçılar, tragedya veya daha genel olarak sanatın görevinin katharsisi sağlamak değil; bilakis, onda bir eksiklik duygusu yaratarak onlarla yüzleşmesini, farkına vardırması olduğunu düşünürler. 

örneğin (bkz: yabancılaştırıcı kurgu tekniği)

Psikoloji Terapilerine Verilen Ücret Hakkında Düşündürücü Bir Muhakeme