Orta Çağ'da Kadınların, Kocalarını Sekse İkna Etmek İçin Yaptığı Hileler
dr. eleanor janega, kadınların çıplak vücutlarında hamur yoğurduğunu daha sonra bu hamuru ekmek haline getirip kocalarına yedirdiğini söylüyor.
bazı orta çağ kadınları da balın afrodizyak etkisi olduğuna inanır ve balı 'bir şeylerin içine' koymadan önce çıplak vücutlarına sürerlermiş ve ardından eşlerine ikram ederlermiş.
janega, daha da belirsiz bir afrodizyağı vurgulamak için "tövbe rehberinden" - rahiplerin cemaat üyelerine günahlarını itiraf etmelerini sağlamak için sordukları sorular - bir alıntıyı aktarıyor:
"10. yüzyılda "worms piskoposu burchard" tarafından yazılan bu kitapta, bazı kadınların "canlı bir balığı" vajinalarına koyduktan sonra "ölene kadar bekledikleri" ve ardından pişirip kocalarına servis ediyorlardı."
ancak piskoposun yazdığı bu yöntem 'muhtemelen uydurma' diye de ekliyor...
"a graphic history" adlı kitabın yazarı olan dr. janega, popüler afrodizyaklardan söz ederken şunları söylüyor: "burada pek çok seçenek var ve ilginç bir şekilde bunların çoğu yemekle ilgili."
bir başka tarihçi ise, orta çağ'ın afrodizyaklarını şu şekilde anlatıyor:
yemek ve seksin bir şekilde bağlantılı olduğu fikri çağdaş batı kültüründe derin bir şekilde yerleşiktir ve bunun en yaygın tezahürlerinden biri de belirli yiyecek ve içeceklerin afrodizyak özelliklere sahip olduğu fikridir. ve orta çağ insanları da tükettikleri yiyeceklerin cinsel yaşamlarını etkileyebileceği fikrini ciddiye almışlardır.
orta çağ tıp teorisine göre yiyecek ve içecek, sağlığın bağlı olduğu düşünülen doğal olmayan altı şeyden biriydi. sonuç olarak, yeme ve içmenin bireysel sağlık ve esenlik üzerinde doğrudan bir etkisi olduğuna inanılırdı: kötü beslenme hastalığa neden olur ve bir hasta beslenme düzeninde yapılacak değişikliklerle sağlığına kavuşabilirdi. yiyecek ve içecek aynı zamanda iktidarsızlık ve kısırlık gibi cinsel sorunları da çözebilirdi ve orta çağ'ın sonlarına ait tıbbi metinler orta çağ erkeği için zengin gıda temelli cinsel tavsiyeler sunmaktadır.
orta çağ cinselliği hakkındaki fikirler için temel kaynaklarımızdan biri islam alimi afrikalı konstantin'dir. ortaçağ arap metinlerini latinceye çeviren konstantin, salerno'ya (bir tıp öğrenme merkezi) yerleşmiştir. eserleri arasında, insan doğurganlığı ve cinsel ilişki üzerine bir risale olan de coitu, "arzuyu kışkırtan yiyecekler ve otlar" üzerine önemli bir bölüm içerir:
"hangi yiyeceklerin meni ürettiğini ya da bastırdığını, hangilerinin arzuyu uyardığını ya da engellediğini, hangilerinin meni ürettiğini ve cinsel ilişkiye teşvik ettiğini, hangilerinin meniyi kuruttuğunu ya da azalttığını; böylece erkekler durumlarına uygun yiyeceklerden kaçınabilir ya da bunları tüketebilirlerdi."
orta çağ doktorları meninin işlenmiş bir "kan formu" olduğuna ve nihayetinde gıdalardan elde edildiğine inanıyordu. constantine, meni üretimine özellikle yardımcı olan üç tür yiyecek tanımlar.
orta çağ'ın en büyük afrodizyağı nohuttu. ancak taze et, beyin, yumurta sarısı, biber ve şarap da dahil olmak üzere diğer birçok yiyecek meni üretiyordu. öte yandan salatalık, kavun, marul ve balık gibi yiyeceklerin, meniyi engellediğine, bastırdığına, koyulaştırdığına ve şehveti söndürdüğüne inanılıyordu.
bu bilgiye dayanarak, tıp doktorları cinsel zorluklara çare olarak çok sayıda afrodizyak tarifi geliştirdiler. konstantin'in risalesi, iktidarsız erkekleri tedavi etmek için başarıyla kullandığını iddia ettiği birkaç tarif içeriyordu. bunların çoğunda sütte karanfil ve yaban mersini suyu gibi standart gıda maddeleri kullanılmış, ancak diğerleri otuz erkek serçenin beyni ve yeni öldürülmüş bir tekenin böbreklerini çevreleyen yağ gibi daha sıra dışı malzemeler gerektirmiştir.
moses maimonides (on ikinci yüzyılda aktif olan ispanya doğumlu yahudi hekim ve tıp yazarı) elli kuş ve güvercin beyni, yirmi kuş yumurtasının sarısı, dövülmüş ve ezilmiş kuzu etinin suyu, kavrulmuş soğanın suyu, havuç suyu ve önemli miktarda tereyağı içeren bir pastayla elde ettiği başarıyı kaydetmiştir.
eğer yiyecekler afrodizyak olarak kullanılabiliyorsa, cinsel ilişkiden kaçınmak isteyen erkekler ( özellikle din adamları) tarafından da kullanılabilirdi. konstantin, "spermleri kurutmak ve cinsel ilişki arzusunu öldürmek için" rue içilmesini tavsiye etmiştir.
ancak bu bitki kadınlar üzerinde tam tersi bir etkiye sahipti. ispanyol peter de (papa olan tek hekim) rue bitkisini tavsiye etmiştir. alternatif olarak kırk gün boyunca nilüfer suyu içilebilirdi. maino de maineri (on dördüncü yüzyıl hekimi) regimen sanitatis adlı eserinde afrodizyaklarla ilgili tavsiyelere yer vermiştir:
meni üretiminden kaçınmak ve şehveti bastırmak isteyen bir erkek, karnabahar tohumu ve nilüfer ile soğutulmuş mercimek ve mercimek suyu, marul tohumu ve marul suyu, kuvvetli sirke ve ayrıca semizotu tohumları kullanmalıdır.
insan cinselliği ve gıda tüketiminin birbiriyle yakından bağlantılı olduğu inancı erken modern döneme kadar devam etmiştir. ve bu ilişkiyi destekleyen bilimsel inançlar yıkıldıktan sonra bile kültürel bağlantı varlığını sürdürmüştür.