bilim var olmadan ve bu kadar gelişmeden önce kadim insanlar, her zaman olduğu gibi patlamış mısırın büyüsünü, çekirdeğin içine hapsolmuş ve ısıtıldığında öfkeyle patlayan küçük tanrılara bağladılar. tabii ki birçok şey gibi artık bunun da neden ve nasıl gerçekleştiğini bilmekteyiz.

asıl iş kimya ve fizikte saklıdır ama ilk önce mısır danelerini yakından bir tanıyalım; bildiğimiz üzere mısır daneleri ilk önce yumuşak yapıdadır kurutma işleminden sonra içlerindeki nem miktarı yaklaşık olarak %7–23 civarına düşer ve danedeki nişasta miktarı %70-80'e kadar çıkabilir.

en dışta bulunan katman açık sarı, şeffaf yapıdadır ve mısırın patlatmasının sırrıdır. çünkü kurutulmuş mısır danesinin dış kabuğu oldukça serttir ve mukavemeti sağlam bir yapısı vardır. bu yapısı sayesinde içinde kalan %7–23 arasında suyu iyi hapseder. bu hapsolmuş su bir ısı kaynağıyla buluştuğunda genleşmeye başlar fakat kabuk sayesinde hemen çıkamaz ve bir düdüklü tencere misali içerdeki ısı ve basınç artmaya başlar. içerdeki su buharı ısı sayesinde nişastayla birleşerek bir hamur kıvamı oluşturur. sıcaklık 200 santigrat dereceye ulaştığında mısır içindeki basınç atmosferdeki basıncın dokuz katına çıkar. bu durum suyun mısır kabuğunu bir hışımla parçalamasına neden olur, onunla birlikte nişastada hacmini genişleterek ortaya çıkıverir.

iyi patlamış, tuzlu bir mısır iyi gider efendin. şimdiden afiyet olsun.