meyve, bir bitkinin tohumudur. meyveyi sperm, toprağı da rahim gibi düşünün. o sperm illa bir şekilde o rahime ulaşacak.

tohumun etrafını tatlı, cazip bir şey ile sarmak bir bitkinin üreme stratejisidir.

bakın bitki şöyle düşünüyor:

"ben bir bitki olduğum için olduğum yerden başka bir yere gidemiyorum. ama üremek için tohumlarımı başka yerlere de göndermem lazım. tohumumun (spermimin) etrafını lezzetli bir malzeme ile çevireyim, bu lezzet bazı hayvanları-insanları cezbetsin, onu koparıp yesin, tohumunu biryerlere sıçsın, ben de onu sıçtığı yerde yeniden üreyeyim."

bitkilerin tohumlarının ve çekirdeklerinin mide asidinde erimeyecek zırhla kaplı olmasının sebebi de bu.

doğayı düşünürseniz, aslında bu çok zekice bir strateji. örneğin bir erik ağacı erikler olgunlaşınca meyvelerini döküyor, inek olur, zebra olur gelsin yesin gitsin 3 km ötede çıkarsın diyor. hatta düşünün bizim evde yediğimiz elma, aslında amasya'daki bir elma ağacının üreme taktiği. taa amasya'dan buraya kadar ulaşıyor allahın ağacı. çok garip bir olay aslında.

konuya dönersek,

içinde çekirdeği, tohumu olan yiyecekler meyvedir. sap-kök olanlar sebzedir. yani domates meyvedir.

ama biz genelde pişirdiğimiz şeylere sebze, pişirmeden yediğimiz tatlı yiyeceklere meyve demişiz. genel olarak şekersiz meyveler bizi çiğken cezbetmiyor.

işin teorisi başka ama genel kullanım ve toplumsal alışkanlıklar da bir o kadar önemli.

misal bir kabak, patlıcan teorik olarak meyvedir. ama çiğ olarak tadı bizi cezbetmediği için pişiriyoruz. o yüzden sebze olarak kabul etmişiz.

inek olsak, patlıcan çiğ çiğ de çok lezzetli gelecekti, o zaman ona da meyve diyecektik.