lösemiyim. tam 4 yıl 10 ay 11 gündür. insanın vücudunun ölmek istemesi garip bir duygu, anlatamam. hiçbir zaman anlamayın da zaten. 

değişik bir hastalık bu. yüzlerce türü var. benimkisi kötü prognoz. yani mutlaka nüks edeninden. olmuşken tam olsun ama değil mi? :)

ilik nakli tek çaremdi. 4 yıl aralıksız tarandı. ne türkiye'de ne dünyada kandaşım yoktu.bu zaman zarfında hastalık 2 kere nüks etti, genlerime sıçradı. defalarca kemo aldım. kilo verdim. sonra 2 katını geri aldım, şişko oldum. hastalık bir yandan, ilaçlar bir yandan sistemimi yıkmaya çalışıyordu sanki. dayanılmaz kemik ağrıları, mide bulantıları ama bunlardan ziyade en kötüsü de artık baba olamayacak olmamdı. çocukken bile baba olmanın hayali kuran ben artık bunu sadece hayal edebilecektim. gerçi belki de bir yerlerde bir bebeğin babaya ihtiyacı olacak, yaşamalı...

son nüksten sonra 1-2 ay gibi bir sürem kaldığı söylendi çünkü vücut artık kemolara cevap vermeyecek duruma gelecekti. uygun verici bulunamamıştı. neyse ki yarı uyumlu nakilde tedaviler başarılı sonuçlar vermeye başlamıştı ve donörü olmayan hastalarda son çare akrabadan yarı uyumla nakil yapılabiliyordu. canım ağabeyim bana iliğini verdi ve 5 mayıs 2016 da ilik nakli oldum.

ilik nakli çok farklı bir deneyim. işlem gerçekleştirileli 10 ay oldu ve ben hala komplikasyonlarıyla boğuşuyorum. kıpırdayamadığım, nefes alamadığım, gözümü açamadığım günler oldu ve olmaya devam ediyor. bu süreçte hastalığının türü benden iyi olan bir çok arkadaşımı kaybettim. benim onlardan tek artım olumlu düşünmem ve hayata olan bağlılığımdı ama; nakil zor, çok zormuş. zihnimi ele geçirdiği zamanlar oluyor ama yılmıyorum. savaşmaya devam ediyorum ve edeceğim... 2 yılı doldurabilirsem nüks ihtimali ciddi derecede azalacak. 5 yıldan sonra ise neredeyse normal insanlar kadar hasta olma riskim olacak.

normal bir insan olmak ümidiyle...