80'lerin sonunda 90'ların başında çocuk olanların yaptığı eylemdir. renkli renkli çiçekler toplanır, sapçık özenle çıkarılır, ve sapçığın dibindeki o tek damla tatlı sıvı emilirdi.

boş çıkan hanımeli çiçeği o çocuğun hayatındaki travmaların en derinidir..

sokakta buyumenin tadini doyasiya cikaran, annelerinin balkondan adini bagirmaktan usandigi, aksam ezanindan sonra saklambac oynamanin zevkini bilen bi da olsa bidaha yaparim dedirten komsunun zilini calip calip kacan sansli nesil..

aslanağzı ile de birbirini kovalamış nesildir ayrıca.

(bkz: biz büyüdük ve kirlendi dünya)

olmamış incirlerin de sütünü çıkarmış nesildir.

bir yandan bal yemekle meşgulken, bir yandan da akşamsefası çiçeğinin tohumlarını toplayıp, gelen geçene satmaya çalışan nesildir.

bal arılarından okkalı küfürler yemiş nesildir.

sarisi ile beyazi arasindaki tad farkini bilen nesildir.

lan o balı yenilen çiçeğin adı "hanımeli miymiş" tepkisini verdiğim başlık.

aynı zamanda miniki kırmızı, top gibi, bitki mi çiçek mi meyve mi ne olduğunu anlamadığım şeyi de yemiş nesildir. yani öyle olmalıdır. ben yiyordum hep. bir de bu neslin kızları yapışkan yabani bir ottan sepet de yapardı. 90'lar iyiydi...

nutella yiyip, zihin ereksiyonunu tembelce yaşayan nesil ile arasındaki bariz fark, onlar seçilmiş insanlardır. taşları daire şeklinde dizip ateş yakar, evden çaldığı patatesi içine atıp pişirir yada ağaçtan kopardığı yeşil kabuklu cevizleri içinde pişirmeye çalışırdı. bir dala naylon poşet geçirip ateşe tutar, yanmaya başlayınca fiyuvv fiyuvv diye ses çıkaran erişimiş plastiğin bomba gibi düşüşünü izlerken orgazm olurdu. şanslıydık lan biz.

dünyadaki en tatlı balın tadını alabilmiş nesildir. ışin ustası olan, en büyük balı çıkaracak çiçeği seçebilen ve içindeki balı başka yere akıtmadan ağzına götürebilendir

bu bahar aylarında bu detayı anımsamak ve böyle bir nesilden olduğunu bilmek gülümseten ve hüzünlendiren bir haleti ruhiyeye sokuyor insanı.