rosemary letts (sonradan west olacak) 29 kasım 1953’te doğdu. geçmişine dönüp bakıldığında seri katil oluşuna zemin hazırlayacak bütün etkenler itinayla hazırlanmıştı. baba bill letts bir şizofrendi. anne daisy letts ise rosemary’nin doğumundan sonra doğum sonrası depresyon teşhisi ile psikiyatri kliniğine yatıp ect (elektrokonvulsif tedavi) alan mutsuz bir kadın. bill; tüm çocuklarını taciz eden, şiddete yatkın bir ruh hastası idi ve rosemary ile cinsel ilişki kuruyordu. 10’lu yaşlarında rosemary erkeklere sarkıntılık eden, erkek kardeşlerine mastürbasyon yapan tacizci kimliğine tamamen kavuşmuştu. rosemary genç kız olduğunda birkaç defa tecavüze uğradığını söylemiş, sık sık önüne her gelen erkekle yatan sorunlu ve hayatın seks çevresinde dönen biriydi artık. 

fred west ise libidosu yüksek ve sado-mazoşist eğilimleri olan genç bir adamdı. fahişe karısı ve çocuğuyla bir karavanda yaşıyor, bebek bakıcısı olarak eve gelen kızlarla cinsel ilişkiye giriyordu. fred ve rosemary, diğer birçok seri katil ikilide olduğu gibi ilk görüşte aşık oldular. ‘aslında gerçek itici güç hangisi’ diye soracağımız dava açılana dek de kadınları öldürdüler. rosemary west, kendi kızı heather, fred’in fahişe karısı rena’dan olan kızı anne marie ve rena’nın başka bir adamdan olan kızı charmaine ile aynı evde yaşamaya başladı. hem anne hem baba kızlara korkunç davranıyorlardı ancak bunlar gelecek günler için sadece iyimser hazırlıklardı.

1971 yılında ilk cinayet geldi. rena’nın, kızı charmain’i almak için döndüğü söylendi. 1972’de çift şiddet ve seks dolu cinayetleri işleyecekleri cromwell sokağı'na taşındılar. bu eve birçok oda yapıldı, böylece içeride kiracılar olabilecekti. uyuşturucu konusu yahut herhangi başka bir konuda limit yoktu, bu da seks partnerleri sağlamaları için uygun bir ortam yaratıyordu. rosemary için zili dışarıda olan özel bir oda yapıldı ve gazetelere ilanlar verildi. artık rosemary, özellikle zenci müşterilerini kabul edeceği aşk yuvasına kavuşmuştu. üstelik belki inanılmazdı ama seks yapıp eğlendikten sonra bir de üzerine para alıyordu. fahişelik gerçekten de rosemary için yaratılmıştı. odalara gözetleme delikleri açıldı, rosemary’nin aşk yuvasına bile! böylece fred, karısını izleyebilecekti. fred’in tamir aletlerine olan özel ilgisini tatmin edecek şekilde her yere kerpetenler, tornavidalar, çiviler dolduruldu. bunlar da yetmedi; fred, bodruma ufak çocuk odaları yaptı. ama bu odalarda asla çocuklar oynamadı.

fred, kendi kızı olan anne marie’yle seks yapmanın en doğal hakkı olduğuna emindi ve kızıyla cinsel ilişkiye girdi. 1972’den itibaren caroline roberts’la başlayan zorla alıkoyup tecavüz etme işlemleri yine bu tarihte carol’un o muhteşem(!) seks oyunlarıyla dolu bir haftadan sonra polise şikayetiyle fred ve rosemary’nin artık daha akıllı olup kurbanlarını serbest bırakmaması gereken bir ölüm girdabına dönüştü. 1973 lynda gough, 1973 carol cooper, 1973 lucy partington, 1974 therese siegenthaler, 1974 shirley hubbard, 1974 juanita mott, 1978 shirley robertson (8 aylık fetüsü karnından yarılarak çıkarılmış olarak cesedinin yanında bulundu ve bebeğin babası fred west idi), 1979 alison chambers, 1979 heather west (rosemary’nin öz kızı)… 1992 yılında bulunmuş 15 ceset ile birlikte yakalandılar. başka kurbanlar varsa bile bunlar bilinmiyor. cinayetlerin tamamı ikili tarafından işlenmişti. kurbanlar bağlanmış, rosemary ve west tarafından defalarca tecavüze uğranmış, tamir aletleri ile işkence edilmiş, kafaları koparılmış, vücutları parçalara ayrılmış olarak bulundu. kasım 1995'te rosemary west, 15 kişiyi öldürmekten ömür boyu hapse mahkum edildi. 

ingiltere tarihinin en soğukkanlı iki kadın seri katilinden biri olan rosemary west, son ana kadar masum olduğunu iddia etti, hiçbir pişmanlık belirtisi göstermedi. kocası ve cinayet partneri fred west’in aksine intihar etmedi dimdik kaldı: "bütün sahip olduğum şey hayatım ve onu da sana veriyorum sevgilim." 

fred west'in, 1995 yılının 1 ocak'ında kendini astığı hücresinde ise şu not bulundu: "bu duygusal zırvaların hiçbirini istemiyorum. benim istediğim düzüşmek, oynaşmak değil."

kaynaklar: