Düğmeden Deli Gibi Korkanların Muzdarip Olduğu Rahatsızlık: Koumpounophobia
Nedir bu düğme fobisi?
literatürde koumpounophobia olarak geçen düğme korkusu; bazılarına tuhaf, hatta komik gelse de sanılanın aksine yaygındır ve muzdaripleri açısından hiç de eğlenceli değildir.
mareile kurtz’un bu konuda bir kitabı da vardır: “pfui spinne, watte, knopf” (ıyy örümcek, pamuk, düğme şeklinde türkçeleştirebiliriz). yazarın kendisi de düğme korkusundan muzdariptir.
düğme korkusunun nedeni bilinmemektedir. her ne kadar genç yaşta daha sık görülse de çocuklukta yaşanan bir travmayla doğrudan ilişkilendirilememiştir.
bazı bireylerde yaş ilerledikçe azalabilir fakat belirli bir düğmeye karşı korku sabit kalabilir. bazı bireyler “düğme” adının anılmasına dahi tahammül edemez, kalp bulantısı yaşar.
bu korkunun ne kadar tehlikeli olabileceğine bizzat tanıklık ettim. neil gaiman’ın kitabı coraline‘dan bahsedildiği bir ortamda, gözüne düğme dikilmiş anne konusu açıldığında ortamdaki biri fenalaşmıştı.
Düğme fobisi olan Ekşi Sözlük yazarları anlatıyor
sahip olan iyi bilir zorluklarını. öyle bir fobidir ki bu, ortamlarda söylemeye çekinir, size inanmayacaklarından endişe duyarsınız.
düğme fobisi olanlardan biriyim. kendi düğmelerime çok hoşnut olmasam da iğrenmeden dokunabilen biriyim. e haliyle insanın hayatında düğmenin yeri çok fazla ve düğme kendinin olunca o kadar da tiksindirmiyor. bunun dışındaki düğmeler gerçekten tam bir ömür törpüsü...
yerde görülen düğme midemi bulandırıyor. dışarda başıboş duran her düğmenin tiksinç olduğunu düşünüyorum. o yüzden s*ksen bana yerdeki o lanet olası pis düğmeyi aldıramazlar. yatağa yattıktan sonra çarşafın nadiren de olsa ters gelmesinden dolayı yanağıma değen düğme de uykumu kaçırıyor. nadir oluyor çünkü çoğunlukla nevresim kontrolü yapıyorum yatmadan.
hayattaki en büyük korkularımdan birisi, üzerime düğme dolu bir kabın boşaltılması. oracıkta bayılırım herhalde. bunu üniversitede iken arkadaşım yapmaya kalktı; sonra arkadaşlığımızın geri dönüşü olmayacak bir şekilde bozulmasından korkarak vazgeçti.
yalnız olduğumu zannederdim, değilmişim. rahatladım. rahmetli steve jobs ile aynı fobiye sahip olmak da gururlandırmadı değil.
düğme fobisi, benim de muzdarip olduğum bir rahatsızlık.
metal düğmelere dokunabiliyorum ama plastik ve camı hayal bile edemem. direkt öğürme geliyor. ilginçtir ne zaman başladı, sebebi ne onu da bilmem. annem daha bir buçuk yaşındaydın düğmeli yelek giydirdiğimde ağlardın çıkarayım diye diyor. hayatımda hiç gömlek giymedim mesela, okul formaları dahil. kaşe paltomun düğmelerini bile içimdeki kazağın kollarını elime geçirip öyle uğraşa uğraşa açabiliyorum gittiğim mekanlarda lavaboya girip. başkalarında da aynı fobinin olduğunu görünce rahatladım nedense.