Better Call Saul Dizisinin İnce İnce Anlatmaya Çalıştığı Temel Düşünce
bir yerde kırılma noktası var. jimmy'nin abisi chuck kendini yakmış. ölmüş. jimmy avukatlıktan geçici bir süre de olsa men edilmiş. (abisinin gözüne girmek için avukat olduğu, sık sık dünyada abisinden başka yakını olmadığını vurguladığı unutulmamalı bu arada.)
kim ona bir psikoloğa gitmesini tavsiye ediyor. adam her şeyini kaybetmiş. o noktada devam ediyor. kendi üzerinde düşünmeden. (düşünse bile biz onu anlamıyoruz.) psikoloğun kartını yırtıp çöpe atıyor ve kendini birilerine beğendirme amacından da vazgeçmiş -ki ilk iki sezon önce abisinin sonra sevgilisinin olmasını istediği kişi olmaya çalışıyordu- elinde kalan tek şeyle mücadele ediyor. her hareketi daha da batmasına sebep olsa da çırpınmaya devam ediyor. bütün bozgunlara rağmen. kendini iyi gösterip gücün ve paranın köpeği olmuş bütün çevresine rağmen -ki burada dizideki diğer şerefsiz karakter howard’ı kasdediyorum. ama ötekiler de sayılabilir.- elinden geleni yapıyor.
ben diziyi böyle okudum. elinden gelenin en iyisini yapmış ve kendi olmaya çalışan mütevekkil insan mutluluğu var bu adamda. manikürcünün arka odasında penceresiz yatağına uzandığı bir sahne vardı. lüks rezidansı bırakıp geldiği. ellerini ensesinin altına alıp uzandığında ne kadar keyifliydi. mutluluk lüks arabada ya da rezidansta değil insanın kendi olmaya çalışmasında. bunu yaparken de kendi hakkında öyle uzun uzadıya düşünmeden elinden gelenin en iyisini yaparak. sorunlarla yüzleşerek. onlarla mücadele ederek. görmezden gelerek değil.
bir de, hayat karşımıza rastlantılarla iyi ya da kötü şeyler çıkarır. ama o rastlantılar bizim yaptığımız küçük seçimlere bağlıdır. kartelle girdiği ilişkiyi hatırlayacak olursak başlangıcı patenci kardeşlerle yaptığı dolandırıcılığa dayanır. yani çölde mahsur kalmışken bilmiyorum bunları düşündü mü ama. düşündüyse rastlantılara suç atmak yerine kendi yaptığı seçimleri hatırlaması gerekir. niyet kaderi inşa eder de diyebiliriz. öyle işte.
dizi aslında insanı anlatıyor. bütün karakterleriyle. kendimizi birilerine beğendirmeye çalıştıkça kaybediyoruz. kendimiz olmaya çalışırken de kaybediyoruz. ama kendimiz olarak kaybediyoruz.