üzgün bir çocuk bu.

bütün öğle aralarında, hep aynı büyük umutla, içinden başka bir şey çıkmasını dileyerek beslenme çantasını açan,

her seferinde salçalı ekmeği görüp onun, eski ayakkabılarınınkine denk değişmezliğine isyanlar çıkaran,

sınıf yeteri kadar tenhalaşınca arka sıraya geçip alelacele karnını doyuran,

elini, ağzını bastıra bastıra yıkadığı hâlde hâlâ salça koktuğunu sanıp kendinden utanan,

eve gidince annesine "ben artık salçalı ekmek istemiyorum" diyip onu da çaresiz bırakan,

pelin'in şişman tostlarına, kerem'in hamburgerine imrenip yoksulluğun eksikliğini duyan,

yıllar sonra akla gelen, hüzünlendiren, içe oturan bir çocuk.

canına yandığımın çocuğu şimdi bir yerlerde karşıma çıksan; seni çocukluğunla barıştırsam; sonra bir hikaye anlatsam sana; hayat sürdükçe bütün o imrendiğin yemekler silinip giderken salçalı ekmeğin hiç yok olmayacağını, onu çok özleyeceğini anlasan. ne değişirse değişsin sen hiç değişmesen, hep çocuk kalsan, hep çocuk kalsam.