“bekliyorum,
öyle bir havada gel ki
vazgeçmek mümkün olmasın”

intihar

kimse duymadan ölmeliyim
ağzımın kenarında
bir parça kan bulunmalı.
beni tanımayanlar
''mutlak birini seviyordu'' demeliler.
tanıyanlarsa, ''zavallı, demeli,
çok sefalet çekti...''
fakat hakiki sebep
bunlardan hiçbirisi olmamalı.

sokakta giderken, kendi kendime
gülümsediğimin farkına vardığım zaman
beni deli zannedeceklerini düşünüp
gülümsüyorum

bu memleketi yıllar önce çözmüş güzel adam.

"denizlerimiz var, güneş içinde;
ağaçlarımız var, yaprak içinde;
sabah akşam gider gider geliriz,
denizlerimizle ağaçlarımız arasında,
yokluk içinde"

"şimdi kılıksızım, fakat
borçlarımı ödedikten sonra
ihtimal bir kat daha yeni esvabım olacak
ve ihtimal sen yine beni sevmiyeceksin.

bununla beraber pazar akşamları
sizin mahalleden geçerken
süslenmiş olarak
zannediyor musun ki ben de sana
şimdiki kadar kıymet vereceğim."

özgürlüğü, boşvermişliği ve yalnızlığı en güzel anlatan şiiri belki de budur ;

şimdi evime girsem bile, biraz sonra çıkabilirim...
madem ki bu esvaplarla ayakkabılar benim,
ve madem ki sokaklar kimsenin değil...

şöyle demiş giderayak şiirinde.. doğru demiş.. demiş de, okuduğum anda yüreğimden vurmuş beni.. ve benim gibi olanları.. ve karar verdik.. biz bu boktan dünyadan değiliz.

handan, hamamdan geçtik,
gün ışığındaki hissemize razıydık;
saadetinden geçtik,
ümidine razıydık;
hiçbirini bulamadık;
kendimize hüzünler icadettik,
avunamadık;
yoksa biz...
biz bu dünyadan değil miydik?

'ağlasam sesimi duyar mısınız mısralarımda,
dokunabilir misiniz gözyaşlarıma ellerinizle,
bilmezdim şarkıların bu kadar güzel,
kelimelerinse bu kadar kifayetsiz olduğunu,
bu derde düşmeden önce!'

işim gücüm budur benim
gökyüzünü boyarım her sabah,hepiniz uykudayken.
uyanır bakarsınız ki mavi...
deniz yırtılır kimi zaman
bilmezsiniz kim diker ; ben dikerim.
dalga geçerim kimi zaman ,
o da benim vazifem.

''öteki dünyada akşam vakitleri
fabrikamızın paydos saatinde
bizi evlerimize götürecek olan yol
böyle yokuş değilse eğer
ölüm hiç de fena bir şey değil''