alevilikte, genellikle perşembeyi cumaya bağlayan gece yapılan cem ayinlerinin (ayin-i cem) ilk iki bölümünde (çerağ uyarma ve tevhid) ritüeller, semahlar ve deyişlerle şunlar ifade edilmeye çalışılırdı;

bir kandilde hapsolmuş enerjinin açığa çıkıp ışığa dönüşerek yeryüzünde hayatı başlattığı, en büyüğün en küçüğe kadar var olduğu, en küçük hücreden güneş sistemi'ne kadar varoluşun temel döngüsünün aslında danstan çok dua olan semahlarla stilize edildiği, evrenin yaradan ve yaratılan diye ikiye ayırdığımızda yaratılış'ı ve evreni anlayamayacağımızı, aslında yaradan ve yaratılanın bir olduğunu, ilahi yaşamın hükmü gereği yaradan'dan gelenin yaradan'a döneceği, her şeyin aslında rucu edeceği... 

aynı zamanda aleviler, geçmişte yürüttükleri bu cem ayinlerinde, ayinin sonuna doğru ışıkları (çerağları) kısa bir süre için söndürüp sonra tekrar yakıyorlardı. hariciler tarafından, muhtemelen alevilikte kadın ve erkeğin bir arada ibadet etmesi sebebiyle ipe sapa gelmez iftiralarla horlanan bu ritüel, asılsız ve sonu gelmez iftiralar yüzünden cem ayininden çıkarıldı. 

ışıkların kısa süreli söndürülmesi, dünyanın o felaket döneminde karanlıkta kalmasının anlatımıydı. ışık ile karanlığın çekişmesini, ışığın galip gelerek insanlığı ve yeryüzündeki yaşamı tekrar aydınlatmasını ifade bakımından çok önemliydi.

Sünni ve Şii Arasındaki Fark Nedir?