sayisiz anne fedakarliklarindan bir sofra ritueli.

ortaya konan o tabakta her zaman bir son kofte kalir. oylece bekler, kimse almaz o kofteyi.
ve o son kofte annenin seri bir catal veya ma$a hamlesi ile onunuze konuverir. tabak mutfaga goturulmeden hemen once...

anneler bunu omurlerinin sonuna kadar cocuklarinin ya$indan bagimsiz olarak yaparlar. kofte ne kadar az veya cok olursa olsun, son kofte daima evlatlarindir.

o kofte akil ermeye ba$layinca insanin bogazina dugumlenir, gozya$lari ile beraber...

anneler degerlidir.

oldukça takdir edilesi bir durumdur.

bazı annelerin evlatlarını ikna etmek için, (yemek yemeyi sevmeyen hain evlatları) köfteyi ikiye bölüp (aslında %20- %80 bölerler) büyük parçayı çocuklarına yedirirler. bu arada kalplerinden, keşke %90'ını yedirmiş olsaydım diye de geçirirler.

eger evlat kisi gurbette ise, her aile ziyaretinde boyle bir sahne mutlaka yasanir. yas, konum, yanindaki kisiler mevzu bahis degildir. evlat kisi benim gibi doymak bilmez biriyse o son kofteyi annesinin doyup doymadigini umursamadan mideye indirir. 

ancak ne kadar duygusuzca yenilse de, o son kofteler, zihinlerde soganli, acili bir tat birakir. her hatirlandiginda kalbin uzerine bir agirlik coker, anne ozlenir, yastiga sikica sarilinir. bilinir ki baska kimse son koftesini verirken o kadar beklentisiz, samimi, ye kuzum olmayacaktir. anneye bir kere daha minnet duyulur...