abd’nin merkezi bankacılık sistemi olan federal rezerv (fed), abd’de ve belki de dünyada en güçlü ekonomik kurumdur. temel sorumlulukları arasında faiz oranlarını belirlemek, para arzını yönetmek ve finansal piyasaları düzenlemek yer alır. aynı zamanda, 2008 mali çöküşü ve covıd-19 salgını sırasında gösterildiği gibi, ekonomik kriz dönemlerinde son çare olarak borç veren olarak hareket etmiştir. 2020’den bu yana, merkez bankası hızlı enflasyonu yavaşlatmaya çalışırken ekonomik büyümeye zarar vermemek için mücadele etmektedir.

yetkilerinin büyüklüğü göz önüne alındığında, fed tartışmalara yabancı değildir. bazı ekonomistler, agresif politikalarının enflasyon ve varlık balonlarına yol açabileceğini savunurken, diğerleri fed’in finansal piyasaları desteklemesinin büyük şirketlere işçilere kıyasla daha fazla fayda sağladığını düşünmektedir. ayrıca, fed, uzun süredir yasa koyucular ve başkanlar arasında gerilim yaratan abd’nin en bağımsız devlet kurumlarından biridir.

fed ne yapar?

on dokuzuncu yüzyılın büyük bir bölümünde, abd’nin son çare kredi veren olarak hizmet eden bir merkez bankası yoktu bu da ülkeyi bir dizi finansal panik ve banka kaçakçılığına karşı savunmasız bıraktı. buna karşılık, kongre 1913 federal rezerv yasasını kabul etti ve başkan woodrow wilson bunu imzalayarak kamu-özel ortaklığına dayalı on iki bölgesel banka sistemi olan federal rezerv sistemini oluşturdu. ülkenin finansal hayatının merkezi olan new york fed, uzun süredir eşitler arasında ilk kabul edilmektedir. fed’in işlem masalarını yönetir, wall street’i düzenlemeye yardımcı olur ve en büyük varlık havuzunu denetler.

bugün, abd'deki para politikasını yönetmek, banka holding şirketlerini ve diğer üye bankaları düzenlemek ve finansal sistemdeki sistemik riski izlemekle görevlidir. sistem gücünün merkezi olan yedi üyeli yönetim kurulu, washington, dc'de bulunur ve şu anda fed başkanı jerome powell tarafından yönetilmektedir. her üye, başkan tarafından on dört yıllık bir dönem için atanır ve senato'nun onayına tabidir. yönetim kurulu, on iki bölgesel banka başkanından beşini dönüşümlü olarak içeren daha geniş bir kurulun, yani federal açık piyasa komitesi'nin (fomc) bir parçasıdır. fomc, faiz oranı hedeflerini belirlemekten ve para arzını yönetmekten sorumludur. 

tarihsel olarak, fed iki yönlü bir görevle hareket etmiştir: ilk olarak, fiyat istikrarını sağlamak, ikinci olarak ise tam istihdama ulaşmak. fed, fiyat istikrarını sağlamak için yıllık yüzde 2'lik bir enflasyon hedefi belirler ve ekonomistler tam istihdamın tanımı konusunda tartışsa da, genellikle işsizlik oranının yüzde 4 veya 5 civarında olması gerektiği kabul edilir. (ağustos 2020'de banka, düşük olduğu dönemleri telafi etmek amacıyla yüksek enflasyon dönemlerine tolerans göstereceğini duyurdu, ancak bu uygulamayı henüz tam olarak benimsememiştir.)

görevini yerine getirmek için fed'in en önemli aracı, bankacılık rezervlerini ve faiz oranlarını etkilemek amacıyla abd hazine tahvillerini açık piyasada alıp satmaktır. örneğin, fed'in tahvil alması finansal sisteme daha fazla para sokar ve bu da borçlanma maliyetini düşürür. aynı zamanda fed, ticari bankalara belirlediği bir faiz oranıyla (iskonto oranı olarak bilinir) borç verebilir ve böylece para arzını artırabilir.

fed başkanı ne yapar?

washington'daki çok az yetkili, federal rezerv başkanının sahip olduğu güç ve özerkliğin keyfini çıkarır. başkan, merkez bankasının sözcüsü olarak hareket eder, yürütme organı ve kongre ile müzakerelerde bulunur ve kurul fomc (federal açık piyasa komitesi) toplantılarının gündemini kontrol eder. analistler ve yatırımcılar, başkanın her kelimesine büyük önem verir ve piyasalar, faiz oranı politikasıyla ilgili en ufak ipuçlarına bile anında tepki verir.

başkan, başkan tarafından atanır ve kendi bütçesini kontrol eden fed, çoğunlukla kongre'nin kaprislerinden bağımsızdır. onaylandıktan sonra, fed başkanı da beyaz saray'ın kontrolünden büyük ölçüde kurtulur; bir başkanın bunları kaldırması için kabul edilmiş bir mekanizma yoktur ve birinin bunu yapıp yapamayacağı yasal olarak belirsizdir.

abd başkanı, fed başkanı'nı atar ve bu atama senato'nun onayına tabidir. ancak, fed başkanı bir kez göreve başladıktan sonra, görev süresi boyunca beyaz saray'ın doğrudan kontrolünden büyük ölçüde bağımsızdır. abd başkanının, fed başkanını görevden alma gibi bir mekanizması yoktur.

son dönemdeki fed başkanları şunlardır

paul volcker, 1979–1987. başkan jimmy carter tarafından atanan volcker, daha önce new york fed’in başındaydı ve “stagflasyon” olarak bilinen, çift haneli enflasyon ve yavaş büyüme döneminde göreve geldi. enflasyonla mücadele etmek için ekonomideki para arzını kısıtladı ve faiz oranlarını tarihin en yüksek seviyelerine çıkararak %20'nin üzerine taşıdı. bu uygulamanın hemen sonucunda bir durgunluk ve yüksek işsizlik ortaya çıksa da, birçok ekonomist bu ''şok terapinin'' 1980'lerdeki ekonomik patlamanın zeminini hazırladığını söylüyor. başkan ronald reagan, abd borcunun artması, yüksek faiz oranları ve finansal düzenlemelerle ilgili anlaşmazlıkların ardından 1987’de volcker'ı görevden aldı.

alan greenspan, 1987–2006. ronald reagan, ekonomist ve eski beyaz saray danışmanı olan greenspan'ı atadı. greenspan, dört farklı başkan altında beş dönem fed başkanı olarak görev yaptı. enflasyon karşıtı tutumu ve hükümet düzenlemelerine yönelik şüpheciliği ile tanınan greenspan, abd ekonomisini 1990'lardaki uzun genişleme döneminde yönlendirmesiyle sıkça övüldü. ancak 2008'deki finansal krizin ardından birçok uzman, riskli yeni finansal ürünleri düzenlemek için yeterince çaba göstermediği ve bir konut balonunun oluşmasına izin verdiği için onu eleştirdi.

ben bernanke, 2006–2014. başkan george w. bush tarafından atanan bernanke’nin iki dönemi, 2008 krizinin en kötü yıllarını ve ardından gelen “büyük durgunluk”u kapsadı. bernanke'nin agresif tepkisi, faiz oranlarını sıfıra indirmek, çöküşün eşiğindeki finansal kurumları desteklemek ve piyasalara likidite sağlamak için trilyonlarca dolar pompalamayı içeriyordu. başkan barack obama, bernanke'yi ikinci bir dönem için yeniden atadı ve ona tam bir ekonomik çöküşü önleme konusunda övgüde bulundu.

janet yellen, 2014–2018. bernanke 2013'te emekliliğini açıkladıktan sonra barack obama, yale eğitimli bir ekonomist olan ve abd merkez bankasının başına geçen ilk kadın olan yellen’i seçti. başkan olmadan önce yellen, konut krizine dair erken uyarılar yapmış ve işsizliği azaltmak için daha agresif bir para politikası uygulanmasını savunmuştu. görev süresi boyunca abd’de iş gücü piyasasında bir toparlanma yaşanırken, yellen on yıldır ilk kez faiz oranlarının yükselmesini denetledi.

jerome powell, 2018–günümüz. yeni başkanlar, partiden bağımsız olarak mevcut fed başkanını ikinci bir dönem için yeniden atamıştır. ancak yellen'in ilk dönemi şubat 2018'de sona erdiğinde, dönemin başkanı donald trump, yellen’i görevden alarak powell’ı atadı. powell, iş insanı, finansçı ve mevcut fed yöneticisiydi. başkan joe biden, powell’ı 2022’de yeniden atadı. powell, başta fed’in düzenlemelerine karşı şüpheci olsa da, başlangıçta yellen’in faiz oranlarını yavaş yavaş artırma planını takip etti. ancak covıd-19 pandemisinin ve rusya’nın ukrayna'yı işgalinin yol açtığı enflasyona karşılık olarak faiz oranlarını onlarca yılın en yüksek seviyelerine çıkardı.

fed'in düzenleyici rolü nasıl gelişti?

fed'in düzenleyici yetkisi 1990'lar boyunca istikrarlı bir şekilde genişledi. abd bankacılık sektörü, menkul kıymetler, sigorta ve bankacılık kuruluşlarının birleşmesini yasallaştıran ve bankaların perakende ve yatırım operasyonlarını birleştirmesine olanak tanıyan 1999 yasası altında büyük bir değişim geçirdi. bu iki işlev daha önce 1933 tarihli glass-steagall yasası uyarınca ayrılmıştı. bu değişiklikler ayrıca fed'e, asgari sermaye gereksinimleri, tüketici korumaları, tekel karşıtı yasalar ve kara para aklamaya karşı politikalar gibi hükümleri uygulayarak bankaların mali sağlamlığını sağlama sorumluluğu verdi.

2008'de küresel bir ekonomik krize dönüşen abd mali krizi, finansal sistemdeki sistemik riski gözler önüne serdi ve fed'in gözetimi konusunda sorular ortaya çıkardı. bazı ekonomistler, özellikle glass-steagall'ın yürürlükten kaldırılmasını, finansal düzenleyiciler arasında "tabana doğru yarış" olarak adlandırılan ve "batamayacak kadar büyük" kurumların tehlikeli seviyelerde risk almalarına izin veren sürecin başlangıç noktası olarak görüyorlar. özellikle riskli konut kredilerine dayalı yeni tür menkul kıymetler "zehirli" hale geldikçe, federal hükümet finansal sistemin çöküşünü önlemek için trilyonlarca dolarlık kurtarma paketleri sağlamak zorunda kaldı. 

bunun ardından, hem düzenleyici değişikliklerin hem de para politikasının krizin koşullarını nasıl oluşturduğu üzerine tartışmalar devam etti. glass-steagall'ın yürürlükten kaldırılmasının yanı sıra, düzenleyiciler 2000'lerin başlarında bankaların eşi görülmemiş seviyelerde borçlanmalarına izin verdi. bernanke, felaketten aşırı borçlanmayı, gevşek hükümet düzenlemelerini ve çok büyük bankaların denetimindeki boşlukları sorumlu tuttu.

buna ek olarak, bazı eleştirmenler fed'in uzun süredir devam eden düşük faiz politikalarını krize katkıda bulunmakla suçluyor. birçok ekonomist, fed politikasını ekonomist john taylor tarafından formüle edilen ve enflasyon veya istihdam oranları yüksek olduğunda faiz oranlarının artırılması gerektiğini söyleyen taylor kuralına göre değerlendiriyor. taylor ve diğerleri, dönemin fed başkanı greenspan'ın ekonomik büyüme döneminde faiz oranlarını düşük tutma kararının konut balonunu yarattığını, çünkü bu kararın konut kredilerini son derece ucuz hale getirerek birçok borçluyu gelirlerinin ötesinde borçlanmaya teşvik ettiğini savunuyor. greenspan ise bu politikayı, abd ekonomisinin kredi sıkıntısı nedeniyle deflasyon (fiyatların düşmesi) riskiyle karşı karşıya olduğuna inandığı için izlediğini belirtti.

fed büyük durgunlukla nasıl başa çıktı?

dünyanın diğer merkez bankaları gibi, fed de hemen faiz oranlarını düşürerek kredi verme ve diğer ekonomik faaliyetleri canlandırmaya çalıştı. 2008'in sonunda, oranları sıfıra yakın seviyeye indirdi ve bu oranlar 2015'e kadar aynı kaldı. avrupa merkez bankası da dahil olmak üzere bazı diğer merkez bankalarının aksine, fed negatif faiz oranlarına gitmemeyi tercih etti. bu tür bir adımın, bankaları ellerindeki fonları fed'e yatırmak yerine kredi vermeye teşvik etmek için onlardan para talep edilmesinin pek etkili olmayacağını düşündü.

bununla birlikte, fed, hazine bonoları, ipoteğe dayalı menkul kıymetler ve diğer borçlar da dahil olmak üzere büyük ölçekli varlık alımını ifade eden niceliksel genişleme veya quantitative easing (qe) olarak bilinen başka bir alışılmışın dışında politika izledi. 2008 ve 2014 arasında, fed'in bilançosu yaklaşık 900 milyar dolardan 4,5 trilyon dolara çıkarak birkaç tur varlık alımı başlatıldı.

niceliksel genişlemenin (qe) amacı, diğer tüm para politikası araçları tükenmişken kredi vermeyi daha da teşvik etmekti. bunun birden fazla şekilde işe yarayacağı düşünülüyordu: bankaların bilançolarındaki kötü varlıkları ortadan kaldırarak, kredi verilebilecek para arzını önemli ölçüde artırarak ve fed'in büyümeyi yeniden sağlamak için bankalara ve yatırımcılara işaret verdiği gereken tüm adımları atmaya kararlı oldukları görüşünü ileri sürer.

bu adım eleştirisiz kalmadı; bazı ekonomistler para arzındaki böyle bir artışın kontrolden çıkmış enflasyona yol açacağından endişe ediyordu. birçok kişi, ek parasal genişlemenin düşük talep döneminde ekonomiye fazla katkı yapmayacağını savundu.

ekonomistler, durgunluk sonrası qe'nin sonuçlarını hâlâ tartışıyor. fed yetkilileri ve diğerleri bunun ekonomiyi istikrara kavuşturduğunu, kredi vermeyi artırdığını ve istihdamı desteklediğini söylüyor. diğer uzmanlar ise politikayı hayal kırıklığı olarak nitelendiriyor, abd'nin tarihi olarak yavaş toparlanmasına işaret ediyor ve bunun pandemi sonrası enflasyonist koşulları oluşturduğunu öne sürüyor. ayrıca, fed'in varlık alımlarını azaltmasının, yani "tapering" sürecinin piyasa istikrarsızlığına katkıda bulunduğu yönünde endişeler devam etmektedir bu süreç birkaç kez "taper tantrums" olarak adlandırılan piyasa tepkilerine de yol açmıştır.

2014'ten sonra, abd büyümesi toparlanırken ve işsizlik azalırken, fed normalleşmeye geri dönmeye çalıştı. qe alımları 2014'te sona erdi, ancak fed bilançosunu yavaş yavaş küçültmeye başlamak için 2017'ye kadar harekete geçmedi. aynı zamanda, 2006'dan bu yana ilk kez faiz oranlarını aralık 2015'te yavaş yavaş artırmaya başladı.

ancak bu çabalar 2019'da kesintiye uğradı, çünkü fed küresel büyümenin yavaşlamasından ve ticaret gerilimlerinin artmasından endişe duydu. temmuz 2019'da powell, faiz oranlarını düşürdüğünü ve bu oranların yüzde 2,5 seviyesine ulaştığını duyurdu, ardından o yıl birkaç kez daha faiz indirimleri geldi. aynı zamanda, fed, finansal piyasaları yatıştırmak amacıyla, aylık 60 milyar dolar hızında varlık alımına yeniden başladı. pandemi, bu alımların hızlanmasına yol açtı çünkü fed bir ekonomik krizi engellemeye çalıştı; bankanın bilançosu 2020 ve 2022 arasında ikiye katlanarak neredeyse 9 trilyon dolara ulaştı.

dodd-frank ne yaptı?

finansal krizin ardından, kongre 2010 dodd-frank wall street reformu ve tüketici koruma yasası adıyla yeni bir düzenleme kabul etti. bu yasa, türev işlemlerine yeni sınırlamalar, bankaların daha sıkı denetimi ve daha fazla tüketici koruması gibi geniş kapsamlı politikalarla sistemik riski azaltmayı amaçlamaktadır. yasanın önemli maddelerinden biri, eski fed başkanı'nın adını taşıyan volcker kuralı'dır. bu kural, federal olarak desteklenen bankaların müşterilerinin mevduatlarıyla riskli bahisler yapmasını, yani kendi hesaplarına işlem yapmasını yasaklar.

dodd-frank, fed’in enflasyon ve istihdam hedeflerine ek olarak, üçüncü bir resmi görev tanımı getirdi ve bu da finansal sistem üzerindeki denetimini genişletti. fed bunu, yeni oluşturulan finansal istikrar gözetim konseyi'ne katılarak yapar bu konsey, sistem için riskleri belirler ve gerektiğinde yeni düzenlemeler getirir.

ayrıca, fed, bankaların mali durumunu daha yakından takip etmekle sorumlu hale gelmiştir; bu sayede bankaların büyük bir ekonomik durgunluğa dayanabilecek kadar rezerv bulundurup bulundurmadıklarını garanti edebilir. ekonomi için risk oluşturacak kadar büyük olan tüm finansal kuruluşlar, 'sistemik olarak önemli finansal kuruluşlar' olarak adlandırılır ve her yıl bir ekonomik krizin koşullarını simüle eden 'stres testleri' ile değerlendirilir. bu politikalar, washington'da gözetim konsolidasyonunu temsil eder daha önce, bölgesel rezerv bankaları, özellikle new york fed, kendi bölgelerindeki bankaları denetleme konusunda ön plandaydı. 2018'de trump, volcker kuralı'nı zayıflatan, stres testlerine tabi olan bankaların sayısını azaltan ve diğer dodd-frank hükümlerini geri çeken yasaları imzaladı. bazı ekonomistler, bu geri çekilmelerin 2023'te abd tarihindeki üçüncü en büyük banka iflası olan silicon valley bank'ın çöküşüne zemin hazırladığını öne sürüyor.

fed pandemi sonrası enflasyona nasıl yanıt verdi?

2020'nin başlarında, pandemi büyük bir küresel ekonomik bozulma olarak ortaya çıktı. mart ayında fed, acil durum konumuna geri dönerek faiz oranlarını sıfıra indirdi ve piyasaları desteklemek ve finansal sisteme para pompalamak için bir dizi önlem açıkladı. fed’in agresif tepkisi ve benzeri görülmemiş mali teşviklerle, ekonomik toparlanma büyük durgunluk’tan sonraki toparlanmaya göre çok daha hızlı oldu. bununla birlikte, teşvik, karantinalardan kaynaklanan düşük talep, tedarik zincirlerinin bozulması ve ukrayna'nın rusya tarafından işgalinden sonra yükselen küresel enerji fiyatları ile birleşerek 1980'lerden bu yana en yüksek enflasyon oranına katkıda bulundu. bu enflasyonist ortam, fed’i ekonomiyi soğutmak ve resesyonu önlemek için faiz oranlarını artırmaya sevk etti. bu hedef, "yumuşak iniş" olarak bilinir.

fed yetkilileri başlangıçta daha yüksek enflasyonun geçici olduğunu düşündü. ancak fiyatlar yükselmeye devam ettikçe, 2022’de son kırk yılın en hızlı faiz artışlarına başladılar ve şu anda faiz oranları yirmi üç yılın en yüksek seviyesinde. ekonomistler arasında faiz oranlarını düşürmek için uygun zaman konusunda aylardır süren tartışmaların ardından, powell temmuz 2024’te bankanın yakında bunu yapabileceğinin sinyalini verdi. bazı uzmanlar, beklemenin gereksiz yere resesyon riskini artırdığını savunmaktadır.

aynı zamanda, fed’in eylemleri abd ekonomisinin de ötesine uzandı. sürekli sıkılaştırma, diğer merkez bankalarına para birimlerinin abd doları karşısında daha fazla değer kaybetmesini önlemek için faiz oranlarını artırmaları yönünde baskı yaptı. japonya’da faiz oranlarının abd’den çok daha düşük olduğu 2024’ün temmuz ayında oranlar artırıldığında, yenin düşük değeri üzerine yapılan bir dizi bahis çözüldü ve en büyük japon hisse senedi endeksinde kısa ömürlü bir çöküşe ve büyük amerikan endekslerinde buna bağlı bir düşüşe neden oldu.